Polska w projekcie Galileo

Polska w projekcie Galileo

Jak podaje PAP - w ostatniej fazie prac nad systemem Galileo udział polskich przedsiębiorstw może się zwiększyć. Nasz wkład w prace nad Galileo na razie jest marginalny i ogranicza się do dwóch instytucji naukowych: Centrum Badań Kosmicznych PAN oraz Przemysłowego Instytutu Automatyki i Pomiarów - mówiono w piątek na spotkaniu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Galileo jest odpowiednikiem amerykańskiego systemu GPS (Global Positioning System) oraz rosyjskiego GLONASS (Global Orbiting Navigation Satellite System). „Jednak w przeciwieństwie do nich jest systemem cywilnym, nad którym kontrolę sprawować będzie międzynarodowe konsorcjum, złożone z przedstawicieli najpotężniejszych europejskich firm technologicznych - mówi Krzysztof Gulda z Departamentu Rozwoju Gospodarki Ministerstwa Gospodarki. - Natomiast GPS w całości zarządzany jest przez Departament Obrony USA, co może przyczyniać się do pewnych ograniczeń dla użytkowników cywilnych i prywatnych”.

Prace nad projektem rozpoczęto w 1999 r. z inicjatywy Francji, a jego bezpośrednim prekursorem jest Satelitarny System Wspierania Regionalnego - EGNOS. „Europa zdecydowała się na stworzenie własnego systemu nawigacyjnego, aby uniezależnić się od technologii amerykańskiej. W najbliższych latach nawigacja satelitarna stanie się nieodzownym elementem naszego życia, każdej gałęzi gospodarki i obronności. Dlatego ważne jest, abyśmy posiadali własną technologię, gwarantującą sprawne działanie wojska, gospodarki i transportu. - tłumaczy Gulda.

System Galileo składać się będzie z trzech segmentów – kosmicznego, naziemnego i segmentu użytkowników. Pierwszy z nich stanowić będzie 30 satelitów, rozmieszczonych na trzech okołoziemskich orbitach. Tak duża liczba satelitów zapewniać ma korzystny wpływ na jakość działania i dokładność systemu. Specjaliści uważają, że nawet utrata jednego z nich nie zakłóci funkcjonowania całości. Dla porównania – amerykański GPS złożony jest z 28 satelitów.

Segment naziemny składać się będzie z infrastruktury umożliwiającej kontrolę nad satelitami, monitorowanie ich działania, przetwarzanie sygnałów oraz danych, a także zarządzanie całą częścią naziemną. Trzecia część Galileo - segment użytkowników – posłuży do eksploatacji stworzonego systemu. W skład tego segmentu wchodzić będzie cała gamy odbiorników, przeznaczonych dla różnych grup użytkowników, w zależności od zapotrzebowania i zastosowania.

Wykorzystanie Galileo będzie, według naukowców, prawie nieograniczone i obejmie bardzo wiele dziedzin - gospodarkę, wojskowość, administrację, badania naukowe. Nawigacja satelitarna będzie wspierać transport (lotniczy, morski, drogowy, kolejowy i pieszy), sektor ubezpieczeniowy i turystyczny, zarządzanie przesyłaniem energii elektrycznej i transmisją danych, nadzorowanie rolnictwa i obronności. Nadajniki określające i przekazujące swoją pozycję, pozwolą na szybką lokalizację zaginionych samolotów, statków, pojazdów i osób oraz zarządzanie w sytuacjach kryzysowych (trzęsieniach ziemi, pożarach lasów, powodziach).

Prywatnemu użytkownikowi Galileo zapewni pomoc w poruszaniu się po nieznanym terenie i dostarczaniu o nim informacji, ułatwi nadzór nad osobami przewlekle chorymi, usprawni ratownictwo. Szacuje się, że za około 10 lat będzie on posiadał prawie dwa miliardy użytkowników, a w ciągu kolejnej dekady liczba ta się podwoi.

Pierwotny plan zakładał, że pełną funkcjonalność Galileo osiągnie do końca 2012 r. „Liczymy się jednak z pewnym opóźnieniem i, co się z tym wiąże, wzrostem kosztów” - mówi Gulda. Szacuje się, że budowa i wysłanie satelitów na orbity wyniesie ok. 5 mld euro, natomiast stworzenie całej infrastruktury naziemnej, odbiorników sygnału, oprogramowania i urządzeń komercyjnych (np. telefonów komórkowych i urządzeń PDA) kosztować będzie ok. 300-400 mld euro.

Pierwszego, działającego w ramach Galileo, satelitę wystrzelono 28 grudnia 2005 r. z Bajkonuru.

(lk)