Wirtualna intensywna terapia dzięki bezprzewodowym czujnikom

Wirtualna intensywna terapia dzięki bezprzewodowym czujnikom

Amerykańskie szpitale testują opracowaną przez naukowców z Washington University (WU) w St Louis sieć bezprzewodowych czujników, które monitorują funkcje życiowe pacjentów oraz ich ruch wewnątrz szpitala.

Gdy prototypowy system zainstalowany w Barnes-Jewish Hospital w St Louis, Missouri zostanie w pełni uruchomiony, czujniki będą odczytywać tętno i poziom utlenienia hemoglobiny pacjentów raz albo dwa razy na minutę.

Centralny komputer będzie łączył te dane z czujników z danymi z kart pacjentów, stale ich monitorując i automatycznie zawiadamiając pielęgniarkę, gdy pojawi się zagrożenie.

Według Chenyanga Lu z WU, koncepcja przewiduje stworzenie wirtualnej jednostki intensywnej terapii (ICU), gdzie pacjenci nie będą podłączeni do pikających maszyn, ale będą mogli swobodnie się poruszać.

Sieć została zaprojektowana dla oddziałów szpitalnych, które przyjmują pacjentów, których życiu nic już nie zagraża, ale wciąż wymagają intensywnej opieki.

Podczas pierwszych prób, pacjenci nosili na szyi centralkę, a na palcu pulsoksymetr mierzący tętno i poziom utlenienia hemoglobiny.

Czujniki przesyłały dane do centralnego komputera, który umieszczał je w bazie danych do późniejszego wykorzystania.

Bezprzewodowa sieć czujników umożliwia odczytywanie funkcji życiowych pacjentów dziesiątki, a nawet setki razy częściej niż mógłby robić personel.

Kluczowym zagadnieniem z punktu widzenia powodzenia projektu jest niezawodność sieci. Węzły sieci zostały zaprogramowane tak, by tworzyły samoorganizującą się sieć oczkową.

Zarówno czujniki jak i węzły pośredniczące wyposażone są w radiowe chipy. Czujniki zasilane były z baterii, a węzły przez USB.

Aby oszczędzić energię, węzeł uruchamia moduł radiowy jedynie wtedy, gdy ma do przesłania pakiet i wyłącza go, gdy tylko otrzyma potwierdzenie.

Próby pokazały przeszło 99 procentową niezawodność komunikacji, jednakże niezawodność odczytów była na poziomie 81 procent. Błędy mogą być związane ze zsunięciem się pulsoksymetru, z pomalowanymi paznokciami, które zakłócają odczyty, albo z gwałtownymi ruchami, które powodują krótkotrwałe zakłócenia.

Aby zminimalizować ryzyko błędu, naukowcy podjęli decyzję, by odczytów dokonywać częściej, nawet co 10 minut. W takiej sytuacji, nawet jeśli pojedynczy odczyt się nie powiedzie, nie będzie to miało negatywnego wpływu na cały pomiar.

(lk)